fikir, sanat, tasfiye vs

Suriyel mücahid kardeşime ön not: Seçici algınla bodoslama İran güzellemesi diye dalma, 79'dan bahsediyorum. Sen portakalda vitaminken bütün abilerin, o haksözcü abilerin filan da İrancıydı, o zamanları kastediyoruz. 1979'da İran'da İslam İnkilabı gerçekleştiğinde, İstanbul'da evinin mutfağında soğan soyarken devrim marşlarıyla yüreği Tahran'da atan kadınlardan, Paris'te College de Franca kürsüsünde "Tahran: Şah'a karşı iman" diyen Michel Foucault'ya kadar, İslam coğrafyasında ve ötesinde milyonlarca kalbe heyecan ve umut salmıştı. Geçen yıllardan o heyecan yerini kedere, umut bunalıma bıraktı. İslam inkilabı,İran devletine dönüşürken ardından binlerce ceset ve milyonlarca acı bıraktı. Bugün İran, kanlı bir savaşın hiç de haklı olmayan tarafında kıyasıya bir savaş verirken, umudu örgütlemenin çok uzağında. 94'te Refah Partisi belediye seçimlerini kazandığında, biz de kendimizi İstanbul'u yeniden fethetmiş zannediyorduk. Olacaktı, gel

Başbakan Ahmet Davutoğlu 30 Nisan'da vatandaşları Taksim Meydanı'na, '77'de katledilenleri anmaya, karanfiller bırakmaya davet etti. Başta DİSK olmak üzere sendika ve meslek örgütleri bu daveti ciddiye alarak 1 Mayıs'ta toplanma alanını Beşiktaş olarak belirledi ve buradan Dolmbahçe'ye oradan da sembolik bir heyetle Kazancı Yokuşu'na yürüyerek meydana sembolik bir çıkış yapmayı hedefledi. Her 1 Mayıs'ta olduğu gibi kızıl karanfillerden 1 Mayıs çelengi tanzim edildi, Beşiktaş Meydanı'na getirildi. Sabahın erken saatlerinde başlayan toplanma, ilginçtir polis tarafından öğlen 2 sularına kadar dağıtılmadı. Gün boyunca polisle sendika ve meslek örgütleri temsilcileri ve valilik, kamu otoritesinin ve sokağın yeni sahibi, arasında pazarlıklar sürdü. Derken bir anda gaz bombası, kapsül tabancası ve tazyikli suyla müdahale başladı. Polis panzerinin kitleden önceki hedefi, kızıl karanfillerden mürekkep 1 Mayıs çelengiydi. Kortejin en önünde, birkaç