fikir, sanat, tasfiye vs

30x400 cm, aydınger üzerine inkjet baskı Tekrar sorusu üzerine bir üretim gerçekleştirmek için bir gece mühletim vardı. O saatte mevcut akıllı telefonumun kamerasıyla birşeyler çekmenin pratik zorluğunu göz önüne alınca kendi arşivimden imajlara yönelmeye karar verdim. İmal etmek yerine, mamul imajlarım arasında araştırmaya karar verdim, gündelik hayatımda tekrar edenleri. Yaklaşık iki yıldır, akıllı telefonumun kamerasıyla gündelik yaşamımı, anı ve izlenimlerimi belgelemeye çalışıyorum. Bu cihazı da bu sebeple satın almıştım. Telefonumu şarj etmek için USB kablosuyla bilgisayarıma bağladığımda, hafızasındaki fotoğrafları otomatik olarak bilgisayarımdaki fotoğraf görüntüleme yazılımının belleğiyle eşliyor. Böylece görsel hafızam, zaman ve mekanlarla iğnelenmiş bir şekilde farklı tasniflere açık, muntazam bir istif halini alıyor. Bu istif içerisinde yaklaşık son iki yılımın görsel hülasasını görüntülemek oldukça zorlayıcı bir deneyim oldu. Belki yaşadıklarımızın, belki de imaj

Lisedeyken epey hayıflanırdım, 68'i yaşayamamak, 78'e yetişememek, 90'ları ucundan yakalasak da akıl baliğ tanığı, faili olamamaklığıma. Maçın en heyecanlı yerini kaçırmak gibi bir hissiyat, gençlik işte. O zamanın anlamasız liberal ortamı, depolitik gündemi böyle hissetirirdi, memleket kapitalizme teslim olmuş, süt liman gibiydi. İşte AB'ye gircektik, laylaylom, Irak savaşı kopmasa hiç kıpırtı yok gibiydi. Sonra ne oldu bilmiyorum, uyandığımda bir gaz bulutunun içindeydik, gözümü açamıyordum. Ahmet Necdet Sezer bir eli belinde, koltuğuna kaykılmış kapatma kararını okurken hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum. Elime ne geçerse kırıp dökmek istemiştim. İslamcılık devri bitmiş, perde kapanmıştı. Bizim için de öyle oldu. AKP kuruldu, İslamcılık neoliberalizme eklemlendi, düzenle bütünleşti, amorf bir faşizme dönüştü. Sekiz yıl sonra Kürdistan'a ilk ayak bastığım gün bu defa Demokratik Toplum Partisi kapatılıyordu, gaz bulutunun içindeydim. Kaçırdığıma hayıflandığ